De gezonken bark St. Nicolaas " DE OLIEMAN " boven water
Zaterdag 13 december 2008 met extreem laag water kwam de op 1 januari 1880 gezonken bark St. Nicolaas " De Olieman " weer boven water.
DE DRIEMASTER HOUTEN bark „St. Nicolaas" (zoals het strandingsrapport schrijft),
hoorde thuis in de haven van St. John, een kleine havenstad in het vaak barre Noorden van het Canadese
vasteland, in de baai tussen Nova Scotia en New Brunswick.
Kapitein was de Engelsman James Whitney, een stoere zeeman en een „slecht-weervaarder",
die de helse golven en de ijsbergen van de Noordelijke Atlantische Oceaan wist te tarten door zijn bemanning dagenlang uit
hun kooi te houden.
Op 1 januari 1880 werd er een zware schok gevoeld, die zich als een langgerekte dreun óver het hele schip voortzette. De „St. Nicolaas" had ter hoogte van paal 70 de vierde bank bij Zandvoort geraakt en werkte zich met haar kiel muurvast in het zand.
De hele bemanning werd gered en de „St. Nicolaas" bleef onbemand achter op de vierde bank.
En toen gebeurde het volgende, want het verhaal is nog niet uit. In de haast van de redding had men het stakelvuur niet voldoende gedoofd. De aanwakkerende wind deed het vuur hoog oplaaien en de andere dag toen de Zandvoorters weer bij het schip kwamen, zagen ze dichte rookwolken naar de kust drijven... Het stakel-vat was door het dek van „de bak" heen gebrand en had de deklast aangestoken. Het werd een hels vuur met talloze woeste explosies. De brandende petroleum verspreidde zich over de zee en tot over een afstand van 4 km. was de zee met brandende olie overdekt.
De Zandvoorters noemen deze resten nog altijd het wrak van „de Olieman".
